Normal görünen kişilerin çirkin göründüklerine dair takıntıları olmasıdır. Bu tarz kişiler eve kapanma, asosyalleşme, insanlardan kaçma, çalışmama ve en kötüsü de intiharı bile düşünme gibi eğilimleri ortaya çıkar.
Dismorfobik olanlar; aynaya bakarak kendinin herhangi bir organını çirkin, çarpık, iğrenç ve kötü olarak görmesiyle takılmasıdır. Normal olduğuna dair söylenenleri de inkâr eder ve inanmaz. Estetik olsa da her şekilde değişim sağlasada aynı takıntıdan kurtulamaz. Ortamlarda bulunduğunda çirkinlik korkusu yaşar ve kendini sürekli mutsuz ve kötü hisseder.
Basit bir anormallik dahi olsa kendini çok kaygılı hisseder ve sürekli takıntı halinde olmasıyla aşırı boyutlara ulaşmaya başlar. Mesleki, sosyal ve diğer ortamlarda yaşanan aşırı kaygı klinik vakaya ulaşacak derecede kişisel ve işlevsel bozukluğa yol açar.
Dismorfofobik kişiler kendinde kusur olmasa dahi bu algıyı yaşarlar ve sürekli yanlış düşünceyle kaygı duyarlar. Kendilerini çirkin ve iğrenç bir canavar gibi dahi görmeye başlarlar. Genelde endişelenmenin kilit noktası kafa ve yüzdür. Bu durum kişinin hayatından 4-8 saati götürür. Genelde değersiz, reddedilme korkusu, utanç, düşük benlik saygısı ve sevimsiz olma duygularını içeren kaygıyla bütünleştirilir.
Sürekli başkalarının kendi kusuru hakkında konuştuğunu, alay ettiğini ve çirkin bulduklarını düşünerek böyle bir algı yaşarlar.
Bu kişiler gizlemek ve bu durumu değiştirmek için yaygın davranışlar sergilerler. Aynaya bakarak kontrol etme, bazı giysilerle kamuflaj etme, aşırı makyaj yapma, sık üst değiştirme, deri soyma, güvence arama ve diyet yapma gibi davranışlar oluşturur. Saatlerce böyle davranış içerisinde ayna karşısında bulunurlar.
Ergenlik çağında ortaya çıkan dismorfofobik davranışlar mutlaka psikolojik destek gerektirir. Estetik kaygısı yaşarlar ve sürekli estetik yaptırarak bu tarz algılarını değiştirmeye çalışırlar.
Ancak bu durum psikolojik bir rahatsızlıktır ve bunu kabul etmezler. Psikolojik olarak tedavi edilebilir bir süreç yaşanır ancak hastanın bunu kabul etmesi gereklidir.
