Semiha Kozlucalı
Aslında hiçbir şey tesadüf değildir. Hayatımıza insanlar girerler çıkarlar ve her gelen birşeyler alır götürür, bazılarıda bir yara bırakır ve gider...
Hiç karşınızdaki insanın gözünün renginden önce içindeki dünyayı gördünüz mü? Ben o dünyayı gördüm, belkide sevdim. O dünyada depremler vardı; acı, hüzün, özlem, pişmanlık, keşkeler ve mutlu olmak isteyen bir kalp vardı. Ona yardım etmek elinden tutup kaldırmak istedim. Ama dışarıdan öyle bir duvar örmüştü ki kendisine ona dokunmak yaklaşmak imkansızdı. Dışarıdan bakıldığında herşey yolunda mutlu hayattan yaşamaktan tat alan ve gülümseyen birsiydi. Güçlüydü ve güçlü olmalıydı...
Bana göre hayatı hiç yaşamamış ve yanlış tanıyordu. Yanlış tercihler, pişmanlıklar, sahte dostluklar, aşk acıları, aile özlemi, canını yakan acıtan çözümü olmayan acıları vardı. Belkide bu yüzden güçlü olmak zorundaydı. İçinde hakim olmakta zorlandığı bir öfke vardı. Yaşadıklarının bir parçasıydı, kendini koruma içgüdüsü. Bazen de bile bile canını yakmak istercesine öfkesine yeniliyordu. Tüm bunların yanında okadar masum temiz bir kalbi vardı ki... O gülen gözlerinin içindeki hayat nedendir bilmem ama beni bitirmeye yetiyordu.
Ben onda herkesin gördüğünü değil kimsenin görmediğini sevdim. O bile farkında olmadan dünyasına girdim. Birşeyleri toplamak, sahte gülümsemelerin yerini içten gülümsemelerle değiştirmek istiyordum... Aslında kendiside tüm bu içindeki fırtınaların, inişlerin, çıkışların farkındaydı ve değişmeye karar vermişti. Konuşurken uzaklara dalıp kaybolmayacak ve tüm varlığını hissettirecekti... En önemlisi içten gülebilecekti...
Başındada dediğim gibi hiç birşey tesadüf değildi. Onu daha iyi tanımak için onunla bir güne ihtiyacım vardı. Ogün gelmişti... Artık sesinde gülümse hayat vardı, gözleri gülerken parlıyor eskisi gibi konuşurken uzaklara dalmıyordu. Mutluydu gerçekten mutluydu... Sadece içinde bir korkusu vardı, hala çözemediğim bir korku. Belkide uzun zamandır ilk defa bu kadar mutlu olmuş, içten gülümsemişti. Bu bir rüyaydı ve bitsin istemiyordu. Gün sonu yaklaşmaya başladıkça yüzünde hem bir hüzün, hem bir korku hemde şaşkın bir gülümseme vardı... Söz vermişti değişecekti yeni bir başlangıç olacaktı...
Gün bitmişti her güzel şeyin bir sonu olduğunu biliyordu. Gün içerisinde çekinmiş olduğu resimlerine baktı ve bir iç çekti, ben uzun zamandır böyle içten gülmemiştim dedi. Resimlerine baktı baktı ve yine uzaklara gitmişti. Neler yaşadığını içinde kopan fırtınaları anlatmıyordu kapalı bir kutuydu. Ama ben görebiliyor fakat konuşamıyordum. Sonunun ne olacağı aslında benide korkutuyordu... Yüzündeki şaşkın gülümse çevresindeki herkesin dikkatini çekmişti, belki onlarda ilk defa bu kadar mutlu görmüşlerdi. Onu bu kadar mutlu edenin kim olduğunu merak ediyorlardı... Mutlu bir günün sabahında her şey çok güzel başlamıştı bir süre ayrılacağı için son günüydü. Mutlu uyanmış artık değişim zamanıydı... Fakat hiçbirşey hayallerindeki gibi olmamıştı. Farkında değildi ama nedensiz bir kıskançlığın kurbanı olmuştu. Yine hayal kırıklığı, yine hüsran, yine acı... Dünyası bir kez daha yıkılmıştı...
Arkasında yaralı bir kalp bıraktığını bilmeden uzaklara çok uzaklara gitti...
