Ne sevdalar, ne destanlar, ne kavuşamam hikayeleri, ne hüsranlar hiçbiri bizi hala akıllandırmamış hatta hepimizin aynı iddianın peşindeyiz; "En büyük aşk benim ki olacak!"

İddia güzel de.. Ayrılıkta paramparça olan kalpten çıkan o ses.. Hani Acun'un "Var mısın? Yok musun?" programındaki mavi kutu açıldığı zaman ki cam kırığı sesi. "Nam-ı değer hayalkırıklığı". İşte o zaman iddianda boyut değiştiriyorsun; "En büyük ACI benim ki!" diye.

Ve biliyorsun ki sana o acıyı yaşatanda o acıyı dindirecek olan da aynı kişi.. Yine sarsa seni hiçbir şeyi umursamadan, arada ne olduysa olsun farkına varsa kendisinin dünyada bulunması en zor şey yani "aşkın"ta kendisi olduğunu! Bilse ya! Anlasa ya! Aradığında onu, gel dediğinde; "şunu şunu yapmıştın" yerine sadece "neredesin, geliyorum" dese ya? Acımız değil de aşkımız büyük olsa ya?
 
Onu bunu bilmem ben! Sevdiklerimiz ihtiyac halinde "gel"meli! Tereddüt dahi etmeden..

Sevdiğin çağırıyorsa git bence, acısını büyütme,aşkını büyüt!
Hem Mevlana da öyle demiş bak;
Durma, çabuk gel, gelmem deme.
Ne evet demek yaraşır sana, ne hayır.
Senin şanına sadece "GELMEK" yaraşır.

Sevgilerimle..