Hani, biz kendimizi görmek istemiyoruz, hiç bilmediğimiz dünyalardan kelimeler duymak, 'Başka bir insan ile aynı şeyleri yaşayabilme ihtimalimiz de varmış meğer' diye düşünmek istemiyoruz diyorsanız; birkaç saatliğine olsun, 'Hayatın omuzlarıma yüklediği dertlerden kurtulup, canlı canlı kahkahalar atmaya da ne gerek var!' ; 'Söylemek isteyip de söyleyemediklerimi, benim yerime yüksek sesle söyleyen birileri olmasın canım, çok lazımdı' diyorsanız ,Tiyatro olmasın tabi…

Ama, hani  tiyatrocular bizim sesimiz olsunlar; bizi başkalarına, başkalarını bize anlatsınlar; bize başkalarını, başkalarına bizi düşündürsünler , istiyorsanız ; ya da başka bir deyişle anormalleri toplum içinde barındırmak , onlar da bir şekilde halk arasında dolaşsın, arada bir aykırılık yapsalar, düzen’e baş kaldırsalar da, iki kalas bir heves içinde yaşayıp gitsinler istiyorsanız, bırakın Tiyatro olsun..
Evet, biz normal değiliz.. Hepimiz A-normaliz..

Çünkü, biz diğer insanlardan bir buçuk metre yukarıya çıkıp, alkışlanmayı isteyecek kadar  hasarlı ruhlara sahibiz.. Çünkü biz, üç kuruş kazanmak için beş kuruş harcayacak kadar maddiyattan uzak, bir tebessüm, bir alkış görmek için insanlara yakınız…

Ama hepsi sizin yüzünüzden.. Siz zamanında bizi o kadar aşağılamasaydınız, noksanlarımızı, eksiklerimizi bu kadar gözümüze gözümüze sokmasaydınız, şimdi biz sizden yukarda olmak istemeyecetik.. Ve hepsi sizin sayenizde.. Siz, zamanında bizi dışlamasaydınız,ruhumuzda derin izler açmasaydınız, şimdi sizin ruhunuzun derinliklerinde sakladığınız hasarlarınızı, biriktirdiğiniz hüzünlerinizi, düzen içinde normalleşmekten dolayı başkaldırıp da söyleyemediğiniz sözleri iki dakikalık alkış karşılığında söyleme deliliğini gösteremeyecektik..

Bugün, artık deliler azalmaya başladı..

Çünkü sistemli olarak insanların algıları ile oynanıyor, yetenek ile popülarite arasındaki farkı git gide azaltıyorlar, insanları tiyatro izlemek yerine meşhurları izlemeye yönlendiriyorlar.. Oyunun neyi, kimi, hangi hayatı, hangi dünyayı, nasıl, ne şekilde anlattığı değil, magazin sayfalarında fotoğrafı olan oyuncuları önem teşkil etmeye başladı..  Seyirciler değişti..

Eh seyirciler değişince oyuncular da değişti.. Sahneye çıkmak yerine, bir jeep’e binmek daha cazip gelmeye başladı.. İki  kalas bir heves yerine, iki reklam bir dizi peşinde koşmaya başladılar.. İşsiz kalma korkusu ile başkaldırmaktan vazgeçtiler, Düzen abinin peşine takılıp, çarka sokmaları gereken çomaklarını kırdılar.. Yani normalleştiler.. Normlara esir olmaya başladılar..

Söz tabiî ki meclisten dışarı.. Hala var aramızda deliler.. Onlar her şeye rağmen, bir azınlığa da duyuruyor olsalar da seslerini bağırıyorlar.  Böyle gelmiş böyle gitmez diye!

Onlar hala bağırıyorlar; 'Tiyatro hayatın ta kendisidir diye!
Bugün Dünya Tiyatro Günü…  Ve unutmamak lazım ki Deliler her zaman haklıdır…
Yaşasın Tiyatro!