Bugün sunduğumuz resim 1911'de Gustav Klimt tarafından yaratıldı. Dünya Savaşı'ndan birkaç yıl önce ve Klimt’in İspanyol Grip nedeniyle ölümünden önce ateşe verildi. İronik olarak, sanatta ölüm kişileşmesi çoğunlukla Orta Çağ'ın veba salgını bağlamında hatırlanıyor.
Ancak bu resim farklı. Kötü bir sırıtışla “Yaşam” a bakanÖlüm'ünyanı sıra, canlı ve umutlu bir izlenim yaratan insan dalgalanmasını görüyoruz. Çıplak vücutlar birbirlerine sarılı ve rengarenk çiçek süslemeleri ile çevrili.
Resimde her yaş grubu, hiç bitmeyen yaşam döngüsünün bir tasviri olarak bebekten büyükanneye kadar temsil ediliyor.Ölüm, bireyleri yaşamdan tek tek alabilir, ancak Yaşam’ın kendisi, bir bütün olarak insanlığın, Ölüm’ün bu yaşam gaspını engelliyor. Bu cesurkompozisyonda resim, sanatçının insan yaşam döngüsünü örneklediği evrensel bir alegoriyi temsilediyor; Yaşam çemberi kendini tekrar eder.
Baştaki Büyük Savaş'a geri dönüyoruz. Bilinmeyen nedenlerden dolayı, Klimt 1915'te savaşın ikinci yılında tabloyu yeniden düzenlemeye karar verdi. Aynı zamanda, son günlerine kadar birlikte yaşadığı sevgili annesinin de öldüğü yıldı. Özellikle Ölüm figürü temelde değiştirildi. Ayrıca halk kısmına rakamlar ekledi ve arka planı yeniden boyadı.
Hem halk, hem de Ölüm, Klimt için tipik olarak çok dekoratif bir şekilde restore edildi.1903'te Klimt, San Vitale'nin mozaiklerini gördüğü Ravenna'ya iki kez gitti. Resimlerinde Bizans etkisi bu şekilde sebeplendirilir.
Ölüm ve Yaşam'da, süs eşyalarının ve renklerinin anlamları vardır. Ölüm’ün pelerini üzerindeki siyah haçlar,Yaşam’ı temsil eden çiçeklerle dolu insan figürlerinin aydınlık çevresine karşıdır.
Gustav Klimt, Roma'daki 1911 Uluslararası Sanat Sergisinde birincilik ödülü alan bu tabloyu en önemli figüratif çalışması olarak nitelendirdi.
Tehdit edici bir ölüm vizyonu yerine, ölümlerin kabul edildiğini görüyoruz. Zevk anları, güzellik, gençlik ve huzur, umut ve kabullenme. Yaşam çemberi, en azından vizyonunda kendini tekrar tekrar gerçekleştiriyor.
