Ahmet Şık’ın yazdığı kitap üzerinden bir tartışmadır, gidiyor. Basılmadığı için içeriğini bilen yok. Genel itiraz yazma ve ifade özgürlüğü üzerinden şekilleniyor. Ergenekon Davasını demokratikleşme adına umut olarak gören kesimde de bir kafa karışıklığı oluştu. Çoğu kimse bazı gazetecilerin tutuklanmasını bu önemli davanın gidişatı için fevkalade talihsiz buluyor.
Başından beri Ergenekon Davasına inanmayan kesim için ise tam bir sivil itiatsizlik alanı oluştu.

"Henüz tutuklanmamış" gazeteciler için davranış rehberi yazacak kadar ileri boyuta giden de var, düşünmeye korktuğunu anlatırken kendi tarihinin en cesur cümlelerini yazan da...
Aslında Türkiye için çok şaşılası bir ortam yok. Bu kadar gürültü davanın muhattaplarının ünlerinden ve rahatsız olunan bir siyasi paradigmanın egemen olma ihtimalinden kaynaklanıyor. Başka da bir espirisi yok.

Bu olayda bağıranlara bakın, kimleri görürsünüz?
Basın tarihine utançla geçecek birçok olayı görmezden gelenlere bakın şimdi bağıranları görürüsünüz!

300 kusur gün gazete basılmasına izin vermeyen cunta liderine saygıda kusur etmeyenleri görürsünüz.

Orhan Pamuk’a dava açan sistemin ucube uygulmasıyla yetinmeyip, Orhan Pamuk’a yumurta atma ve küfür etme törenine katılanları görürsünüz.

Bırakın yazı yazmayı, kul olarak hakkını helal etmedi diye yargılanıp evi barkına el konulan Dilipak’ı görmeyenleri görürsünüz.

Karargah çıktısıyla bazı meslektaşlarını "Alçakları Tanıyalım" başlığıyla toplumun linç duygusuna sunan "duayen gazeteciyi" görürsünüz.

Yine gazeteci Hrant Dink’i katleden katille empati kurmak zorundayız diyen kaptanı görürsünüz.

Demokratik tercihlerinden dolayı sıradan insanları aşağılayan kalemleri görürsünüz.
Deniz Baykal’ın (Hem de özel hayatla ilgili bir konudan dolayı) kendini savunmasına fırsat vermeden alaşağı eden siyaset tüccarlarını görürsünüz.

Yer altından çıkan silahlara, darbe planlarına, Heron ihanetine lal kalan saygın gazetecileri görürsünüz.

28 Şubat sürecinde normal askerlerden daha asker esas duruşa geçen gaztecileri, yargı mensuplarını görürsünüz.

Bu olayları neden yazdım şimdi?

Mesele şudur...
Vesayet düzeninin esir aldığı akılın çapı budur. Dokunulmaz konular vardır; belgesini görse bile yüreği yetmez görmeye, yazmaya. Bu ülkedeki karanlık günleri adı gibi bildiği halde dönemin şartları böyle gerektiriyordu namussuzluğuna tevesüll edilmesi başka türlü anlatılamaz.

İnsanları hedef haline getiren, hakaret içeren, ırkçılık propagandası yapan, suça veya marjinal davranışlara yönlendiren yazılar özgürlüğün nesnesi değildir. Tıpkı demokratik hakların, anti-demokratik talepleri gerçekleştirmek için araç olamayacağı gerçeği gibi. Bu yüzden hırsızın mahareti üzerinden ev sahibini şuçlamanın anlamı yoktur. Demokrasi pahalı bir sistemdir ve bu sistem eşitsizlikten nemalanan kesimlerin hiçbir zaman hoşuna gitmemiştir. Hiç kimse bir diğerinin hayatıyla oynama hakkına sahip değildir ve bu tarz eylemlerin bütün hukuk sitemlerinde ciddi sorumlulukları vardır.