Gelmedi Yusuf.
Her sabah Yusuf’la açtığı gözünü her gece Yusuf’la kapattı Züleyha
Yusuf'u rüyalarında görüyor, ona kavuşamıyor uzaktan bakıyordu her defasında
Akıllara ziyandı Züleyha ile yüreğindeki bu sevda.

Gittikçe kötüleşti; umutsuzdu, mutsuzdu
Hiç bir ilaç fayda etmedi yürekten gelip bedenden çıkan bu yaraya
Rabden gelen hediyesi Rab tarafından alınmıştı elinden
Tevekkül etmiş mukadderata boyun eğmişti
Boyun eğmişti ancak yine de yüreğine hükmetmeyi becerememişti aciz kul Züleyha
Gitmiyordu aklından Yusuf, ne güzeldi, ahhh Yusuf ne güzeldi... 
Ay parçası demişti Yusuf, yokluğundan sonra bir daha aydınlık göremeyen Züleyha'ya
"Al hançeri sapla yüreğime" dedi Züleyha, "Ama gitme Yusuf! Ay parçanı karanlıkta koyma" dedi
Dinlemedi Yusuf, ardında enkaz yığını bir Züleyha bırakarak gitti.
O zaman anladı Züleyha
Seven dur diyordu sevdiğine, gitmeni istemiyorum kal diyordu.
En son öğrendiği de bu oldu sevda çöllerinde susuz Züleyha'nın; hastalığa düşmeden önce. 

"Ey Züleyha!
Yusuf'un güzelliği yüzünden elini kestiysen eğer,
Yarana merhem arama
Git Yusuf’una sarıl, der Mevlana" demişti son gelen doktor.

Gitti Züleyha...
Sarılamadı ama dünya gözü ile gördü Yusuf’unu.
Lakin o günden sonra Yusuf'u gören Züleyha'yı kimse görmedi bir daha. 
Züleyha'nın yüreği orada Yusuf ta, ruhu Hak katında, bedeni ise toprakta kaldı.