Yere düşer, hıçkırıklara boğulduğu anda alın bir balon, bakın neler oluyor?
Söyleyeyim, sadece balona odaklanır, kesilir ağlaması....

Düşündünüz mü sebebini?
Zannetmiyorum.
Ben bugün düşündüm. Çünkü çocuklar sadece o anı yaşarlar doyasıya.
Geçmiş ve gelecek yoktur onlar için. Sadece o an önemlidir.
Ağlaması ya acıktığı içindir, ya düşmüştür ya da elinden oyuncağı alınmıştır.
Bu kadar kısıtlıdır onların sorunları.
Ver eline şekeri, balonu ya da al bir dondurma, hoop bitti derdi kederi.

Onun içindir hep çocuk kalmak istememiz, o zamanlara dönüş isteğimiz belki de...

Yaş ilerledikçe artan sorumluluklarımızla birlikte, çoğalır bizim sıkıntılarımız.
Endişeli bir yaşamdır artık içinde bulunduğumuz hayat.
Zira hep yarınlar endişemiz vardır.
Ve içimizden atamadığımız geçmiş hesaplaşmalarımız.

Okul yıllarından itibaren geçmiş sınavların keşkeleriyle, gelecek sınavların acabalarıyla tedirginizdir.

Okul biter, sonuç alınamayan iş bulma çabaları.
''Acaba başka bölüm seçseydim ne olurdu'' soruları...

Bu ve bu gibi sorular yaşamımızın her döneminde hep sıkıntı kaynağımız olur.

Aslında kadın-erkek arasındaki en büyük farkta bu değil midir?
Erkek hep anı yaşar.
Kadın ise geçmişte hapsolmuştur ve geleceğin endişesiyle yaşar.
Ne geçmişi unutur, ne de gelecek kaygısından kurtulabilir.
Aslında bundandır rahat olamayışı.
 
Kadınlar bunun için erkeklere oranla daha çabuk olgunlaşır.
Anı yaşayan erkek çocuktan farksızdır.

Aslında keşke hep çocuk kalabilsek değil mi?

En sıkıntılı olduğumuz zamanlarda, alınan bir şekerle mutlu olabilsek...

Tam trafikte sinirlenmişiz, patrondan beklentimiz olumsuz, ekonomi dibe vurmuş, ev sahibi kapıyı aşındırıp duruyor, gerilmişiz, hem de yay gibi...
Alsak bir balon elimize, ya da pamuk helvamızı.
Unutsak kime kızmışız? Neymiş sıkıntımız?  Aman boş ver derdi, kederi...

Aslında keşke hep çocuk kalabilsek değil mi???

 




CRA 20.Ağustos.2009 Perşembe - 22:56:00