Evet, tatil bitti. 

Hoş tatil derken uzat ayaklarını bak keyfine, iş yok güç yok bir tatil gibi gelmesin sakın.

Yazlık tatil değil bence.

Yine aynı ev işleriyle haşır neşir devam ederken, tatil değil de, farklı  keyifli bir ortam demek sanırım daha doğru.

Neyse öyle böyle keyif bitti.
Dönüş gerçekleşti.
Yaklaşan bayram ve ardından açılacak okullar dönüşü kaçınılmaz kılıyor.

Özlemişim İstanbul'umu...
İl sınırından girer girmez kendini gösteren trafiğiyle, otobandaki mendilcileriyle, kaldırımlara taşan semt pazarlarıyla, bağırışıyla, çağırışıyla özlemişim işte.
Bu sonsuz keşmekeşini özlemişim.

Oysa en problemli şehirlerden biri değil midir?
Yaşaması en zor şehrimiz...
En pahalı şehrimiz...
En kalabalık şehrimiz...
Ama dünyanın en güzel şehri değil midir İstanbul'umuz?
Ey taşını toprağını sevdiğim bulunmaz İstanbul'umuz.

Uğruna ne kanların döküldüğü, ne mücadelelerin verildiği, 7 tepeli İstanbul.

Son günlerde yapılan bir araştırmada da en yaşanılası yerlerin başında geliyormuş İstanbul.

Geçen sene 28. sıradayken, bu sene ilk 3'e girmiş kendileri.



Bu araştırmada burada yaşayanlara mı sormuşlar çok merak ediyorum aslında. Yani yaşayıp ta vazgeçemeyenlere mi sorulmuş? Yoksa hani ''taşı toprağı altın'' diye buraya göz dikenlere mi?

Tercih sebebi ne acaba?

Ha eğer gerçekten hala ''taşı toprağı altın'' falan zanneden varsa, AMAN derim uzak durun.

Yok, öyle bir şey kesinlikle.



Amaaa burayı görüp, yaşayıp vazgeçemeyenlere söyleyecek lafım yok.
Sonuna kadar haklılar, bu şehre AŞIK olunur.
Yaşayınca vazgeçilemez.
Alışkanlık yapar.
Kopulamaz.

İstanbul'lu olmak ta zordur aslında, buraya yakışır yaşamak zordur.
Hani her'' babayiğidin'' harcı değildir İstanbul'lu olmak.
Gelmeden düşünmek, taşınmak lazımdır.
Barınmak zordur.
Kopmak en zorudur.

İyisiyle, kötüsüyle, zoruyla, sorunlarıyla benim İstanbul'um burası.

 

 




CRA 18.Eylül.2009 Cuma - 03:26:00