Bu nasıl bir hastalıktır anlamadım ben. O kadar sık duyuyorum ki özellikle son zamanlarda.

 

Bugün yine sıkkınım.

Yine çok sevdiğim bir yakınımın, dostumun sevimsiz haberini aldım.

Günlerdir o can sıkıcı beklemenin ardından, alınan sonuçlar...

Allah'ıma çok şükür ki % 80 iyileşme oranı vermiş doktor.

Yani tedaviye cevap verme oranı % 80.

Bu bayağı ciddi bir iyileşme yüzdesi kesinlikle.

Ve ben canım arkadaşımın, bu yüzdeyi tam ortasından yakalayacağına sonuna kadar eminim.

 

''SONUNA KADAR''

 

İnsan hiçbir hastalığı kimseye yakıştıramıyor.

Hele kendimize hiçbir şey olmaz gibi gelir değil mi?

Başa gelince ''KÜT'' diye tosluyoruz duvara, kabullenemiyoruz...

 

Bize bir şey olmaz mantığıyla bakmıyoruz kendimize.

Yanlış besleniyoruz, spor yapmıyor, uykumuza dikkat etmiyoruz.

Asıl önemlisi de; kendimiz değil, başkaları için yaşıyoruz. Bence asıl sorun bu.

 

Hepimiz bir hayat koşturmacasının içinde debelenip duruyoruz, farkında değiliz.

Nice tanıdıklarım oldu bu hastalığa yakalanan bugüne kadar; yaşı minnacık olandan, ileri yaşta olanına kadar.

 

Çok şükür ki hepsi yendiler hastalıklarını, güçlü durdular karşısında, eğilmediler, ezilmediler. Ve KAZANDILAR.

 

Büyük bir kısmı içki, sigara bile kullanmıyorlar. Ama bu illet hiçbir şeye bakmıyor ne yazık ki. Kaçamıyoruz, her geçen gün birilerimizi daha alıyor kıskaçlı kollarının arasına.

 

Lütfen kendimize saygı gösterelim, birazcık kendimize sahip çıkalım. Dikkat edelim en azından kendimize.

 

En mümkün olmayan şeyi yapalım bugünden itibaren, STRES'TEN uzak durmaya çalışalım.

Kendimiz için, sevdiklerimiz için...

 

O bizi kuşatmadan, biz ona cephe alalım, karşı duralım.

Birazda kendimiz için yaşayalım, mümkün olduğu kadar, elimizin gücümüzün yettiğince.

 

HAYAT FIRTINA'NIN GEÇMESİNİ BEKLEMEK DEĞİLDİR Kİ!

YAĞMURDA DANS ETMEYİ BECEREBİLMEKTİR!!!

 

Kansere rağmen bile ...

 

 

 

 

 




CRA 02.Ekim.2009 Cuma - 00:35:00