Mazide kalanlar...

Semiha Kozlucalı
Hepimizin mazisinde unutamadığı anıları vardır. Belkide unutmak istemediğimiz. Aradan seneler geçsede o günler, anılar aklımıza geldiğinde belki bir gözyaşı belkide tatlı bir tebbesüm sarar içimizi. Mazide öyle anılarımız saklıdır ki seneler geçmesine rağmen gözlerimizi kapattığımız da o anı yaşarız. Geçen senelere rağmen bazı anılarımız daha dünmüş gibi canlanır gözümüzde.
Bir kahve içerken, sahil kenarında yürürken, dost sohbetlerinde yada yorulduğumuz zamanlarda bir an dalıp o günlere gittiğimizde gülümseriz kimse bilmez neden gülümsediğimizi... İçten bir ah çekeriz mazide kalanlara. Zamanı durdurmak ve o anı yine ilk günkü heycanıyla yaşamak isteriz ama malesef yapamayız bir keşke sarar içimizi.
Nezaman yorulsam bir fincan kahve eşliğinde maziye yolculuk yaparım. İçimi tarifsiz bir heycan sarar kendimce gülümserim mazideki anılarıma. O kadar çok anım var ki anlatmakla bitmez.
Mazimde bir yolculuk yapalım; 'Çok hareketli dolu dolu bir çocukluk yaşadım birazcıkta yaramazdım. Benim çocukluk zamanım arkadaşlarımla beraber sokaklarda, bahçede, ağaç dallarında geçti. Şimdiki çocuklar gibi bilgisayar, televizyon başında bağlasalar durmazdık. Sabah çıkar akşama kadar toz toprak içinde oynar kumdan kaleler yapardık.

Saklambaç, yakar top, körebe, 5 taş, elim sende gibi bir çok oyunumuz vardı. Yenince sevinir kaybedince kavga eder küser bir saat sonra barışırdık. Oyunlardan sonra ağaçlarda oturur dut, kiraz, incir yer karnımızı doyururduk. Akşama doğruda annelerimize götürmek için bahçeleri gezer çiçekleri koparırdık.
Yine birgün arkadaşlarla çiçek avına çıkmıştık. Görevli yüzünden giremediğimiz ama kıpkırmızı güllerle dolu bir bahçe vardı, iki kişi bahçenin önünde iki kişi arkasında nöbete geçti ben ve arkadaşım ise güllere doğru gittik meydan bizimdi o güller artık bizim olacaktı. Dikenin ellerimize batıp kanatmasına aldırmadan kopardık  ve kaçmaya başladık tabi biz nöbetteyken apartman görevlisi amcada pusu kurmuş bizi bekliyormuş, bizim gülü koparmamızla arkamızdan terlik atması bir olmuştu tüm sokak boyunca bizi terlikle kovalamıştı. Yıllar sonra birgün markette karşılaştık ve görevli amca beni tanıdı sen çocukken bizim bahçedeki güllerimizi koparan yaramzsın değil mi demişti ben kıpkırmızı olmuştum. Ah mazi ah...
Mazinizde ufak bir yolculuğa çıktığınızda yüzünüzü gülümseten yada hüzünlendiren bizlerle paylaşmak istediğiniz anılarınız var mı?