09 Ocak 2013'te yazdığım yazı; Hükümet, samimiyetle, teröre çözüm bulmaya çalışıyor. Bu uğurda da her yolu deniyor.
Oslo görüşmeleri başlangıçtı. O sır ortaya çıkınca, hükümet bir süre bocaladı.
Başbakan Erdoğan, "Biz değil, devlet görüştü" savunmasına sarıldı.
Ama görüşme emrini kendisinin verdiğini de inkar etmedi.
Devleti temsil eden makamlar, hükümetin emrindedir. Onların her eylemi, hükümeti bağlar.
Başbakan bunu bilmiyor mu? Biliyor ama konunun hassasiyeti, böylesi garip bir açıklamayı bile söyletebiliyor.
Neyse olan oldu, görüşmeler artık memleket içine taşındı. Adres, İmralı.
Ben şahsen, bu görüşmeler konusunda ihtiyatlıyım. Sonuç alınırsa mutlu olurum ama hayalperest değilim.
Hayal etmeden, gerçek olmaz. Ama hayaller de gerçekçi olmalı.
Bir kere, İmralı, PKK üzerinde ne kadar etkili?
"Silah bırakın" dese, Kandil, "baş üstüne" der mi?
Hiç sanmıyorum, çünkü Kandil için silah bırakmak, yok olmakla eşdeğer.
Peki, İmralı'nın sözünü kim dinler?
Yanıt açık ve tek, BDP. O BDP ise, Kandil'e söz dinletemediğini beyan etmiş bir adres.
Ne olur derseniz, Kandil, sadece bir sese kulak verir.
O ses de, bellidir!