Hayatımız boyunca yaşadığımız birçok şey var. İyi ya da kötü bir sürü deneyim gerçekleştiriyoruz her an.

Her gün yeni bir tecrübe ediniyoruz.
Bazen kendimize kızıyoruz bazen de başkalarına.
Hatta bazılarımız çoğu zaman geçmişte yapamadığı şeyler için pişmanlık ve öfke duyuyor içten içe.

Ne yazık ki hiç kimse hayatını, ailesini seçerek gelmiyor dünyaya.
Ya da yaşayarak öğrenmesi gereken şeyleri tercih edemiyor.
Kimi zaman aile hayatımıza öfke duyuyoruz.
Yaşanmışlıklar, yaşınız ne olursa olsun bilinçaltınızda kalıyor.
Üzerinden yıllar geçse de bir gün, bir yerde karşılaştığınız durum sizin yüzünüze çarpıyor gerçekleri.

Peki biz yaşadığımız bu durumda ne hissediyoruz?
Bir problem yaşadığımızda genellikle hepimiz suçlu arıyoruz.
Ya da başkalarından kaynaklanan bir problem yaşıyorsak eğer bunun öfkesini yıllarca içimizden atamıyoruz.

Atamıyoruz fakat bunun bize verdiği zararı da göremiyoruz.
Çünkü o an düşündüğümüz tek şey kendi hissettiklerimiz, üzüntümüz, öfkemiz belki de kabullenemeyişimiz.

Tüm bu hissiyatların içindeyken buna sebep olan herhangi bir kişi ya da bir konuyu affetmeyi asla düşünmüyoruz.
Hatta öyle ki "asla affetmeyeceğim" diyoruz.

Peki affetmemek bize ne getirecek?
Yaşadığımız bu deneyimleri affetmeyi tercih etmezsek nasıl devam edeceğiz yolumuza?

Hayat bizim, her şey bizim için.
Hangi duygularla yaşamak istediğimizi kendimiz belirliyoruz.
Hepimiz aynı şeyi defalarca yaşayabiliriz, her şeyde olduğu gibi bunda da mümkün.

Tecrübeler hem iyi hem kötü olarak var hayatımızda. Hepsini yaşayarak öğreneceğiz.
Yeni tecrübeler edinebilmenin en önemli noktasıdır geçmişteki deneyimini affedebilmek.
Bu bir kişi, bir olay ya da durum olabilir.

En çok yanıldığımız şey de affettiğimizde karşı tarafı mutlu edeceğimizi düşünmemizdir.
Çünkü öfkeliyizdir.

Affetmenin yalnızca karşı tarafı vicdanen rahatlatacağını düşünürüz ve bunu yapmak istemeyiz.
Fakat bu durum karşı tarafa değil, yalnızca bize zarar veren bir durumdur.

Affetmediğimiz sürece yaşamış olduğumuz bu durum bilinçaltımızda kötü bir deneyim olarak kalır ve biz bu durumu ya da kişiyi hatırlatabilecek en küçük ayrıntıda bile zarar görmekten korktuğumuz için tedirginlik duyar uzaklaşırız.

Öyle ki belki bu yüzden kaçıracağımız birçok fırsat bile olabilir.
Affetmek yalnızca bizim huzur ve mutluluğumuz için olan duygumuzdur.
Affettiğimizde kendimizden başka kimseyi ödüllendirmiş olmayız.

Çünkü artık öfke hissettiğimiz bir şey yoktur ve önümüzdeki her şeyin güzel tarafına bakarak ilerlemenin hazzını yaşıyor oluruz.

Affettiğimiz zaman kafamıza gelen çelişkiler gelmez.
Kendimizi çok daha emin ve güvende hissederiz.

Zor gibi gelebilir, önyargılarınız olabilir.
Çok zor şeyler yaşayan kişilerde olabilir ve ben şimdi bu durumu veya bu kişiyi nasıl affedeyim diye düşünüyor olabilirsiniz.

Affedin...
Affedin ki unutun.
Affedin ki bu deneyimin hayatınıza kattığı tüm olumsuzluklardan uzaklaşın.
Affedin ki iç huzurunuz yerine gelsin.

Unutmayın, affetmek bizi özgürleştirir.

Tüm olumsuz düşüncelerimizden, tüm korkularımızdan özgürleşmiş oluruz affettiğimiz zaman.
Yolumuza devam ederken korkularımız engel olmaz bize.
Affedemediklerimiz korkularımıza dönüşür çünkü.

Eğer bunu yapabilirseniz, içinizdeki özgürleşmeyi en iyi kendiniz hissedeceksiniz.