Zaman zaman hepimiz karşımızdaki kişi veya kişilerle olan iletişimimizdeki olumsuzluklardan dolayı kırgınlık veya küskünlükler yaşarız. Önemli olan bu olayın şiddeti ve bu küskünlük veya kırgınlığın ne kadar süreceğidir.
Halk arasında çok kullanılan ama uygulamaya pek geçmeyen bir sözdür "İşi kitabına göre yapmak". Bize her işin bir usulünün, adabının olduğunu anlatmak ister aslında. Dünyada da bu böyle mi bilmem ama bir ülkece bu düsturdan giderek uzaklaşıyoruz…
Engelliler, sosyal hayata katılırken birçok zorlukla karşılaşıyor. Eğitim hayatı, iş hayatı, sosyal ilişkiler, ikili ilişkiler derken toplumun birçok alanında muhtelif problemlerle, ayrımcılıklarla karşı karşıya kalıyoruz. Peki bu engeller bizim engelli olmamızdan kaynaklı mı, yoksa bizler engelleniyor muyuz?
Her yazımda mutlaka gençlik konusuna değiniyorum. Akıllara "Bu adamın gençlikle derdi ne?" sorusu gelebilir. Siz sormadan ben cevaplayayım: Derdim; hem gençler, hem yetişkinler tarafından gençliğin değerinin anlaşılması…
"Şaşırdım kaldım işte" şiiri bana Yavuz Bülent Bâkiler hocayı tanıtan şiirdir. Daha ilk duyduğumda kelimeleri ile beni etkileyen, bir de hikayesini dinlediğimde vazgeçilmez şiirlerim arasına giren bu şiiri ve hikayesini sizlerle bu yazımda paylaşmak istiyorum.
Her sene yıl başı yaklaşırken sosyal medyada insanlar bir nevi o yıl içerisinde yaptıklarının Z raporunu yayınlıyor. Kaç sayfa kitap okuduğunu, nerelere gittiğini vs. yayınlıyor. Bu yanlış mıdır? Elbette ki değildir. Fakat eksiktir.
Türküler; Anadolu halkının yaşadıkları sevinçleri, hüzünleri, aşkları, ayrılıkları, savaşları, vefatları bizlere aktaran nadide eserlerdir. Türkülerin dinlemek kadar; türkünün arkasındaki hikâyeyi bilmek, sözlerini irdeleyerek anlamına ulaşmak da önemlidir.
Sıkça duyduğumuz bir söz vardır: "İnsan yanındakinin kıymetini bilemez" diye. Maalesef ki çok doğru bir söz. Tabiatımız gereği yanı başımızda olan veya hayatta olan bir insanın değerini ancak kaybettikten sonra anlayabiliyoruz.
